கவிதை

கவிதை

எல்லாம் தெரிந்த நான்…
என் வீட்டுக்கு வந்தார்
மேல் மாடியில் குடிவந்திருப்பதாக
அறிமுகப்படுத்தியபடி
காலை நடைக்கு அழைத்தார்
வழியில் எதிர்ப்பட்ட நண்பருக்கு
அறிமுகப்படுத்தினேன் கைகுலுக்கியபடி
தன்னை
எல்லாம் தெரிந்த நான் என்றார்
நண்பர் ஓ என்றதில்
வாய் வட்டம் அண்டாவானது
இடைவழியில் வந்த ஆசிரியர் ஒருவரிடம்
எல்லாம் தெரிந்த நான் தன்னை
அறிவித்துக் கொண்டபோது நல்லவேளையாக
அவரிடம் பிரம்பு இல்லை
பதற்றத்துடன் நடந்ததில் பாதை தவறினேன்
கிளைப்பாதையொன்றில்
வீடு திரும்புகையில்
விளையாடிக்கொண்டிருந்த
குழந்தையொன்றிடம்
தன்னைத் தெரிவித்துக் கொண்டார்
குழந்தை
எல்லாம் தெரிந்த நான்
எல்லாம் தெரிந்த நான்
என்று குதித்துக்
கும்மாளமிட்டுக் கூத்தாடியது

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

ஒரு ட்யூப் மாத்திரையை எடுத்து
ரோட்டோ ஹேலரில் செருகிச் சுழற்றுகிறேன்
உள்ளுக்குள் சகலமும் சுழல்கிறது
ட்யூப் பிளந்து வெளியேறும் மருந்துத் துகள் தரும் ஆசுவாசம்…
அம்மாடி… மூச்சு விடமுடிகிறது
சீராகிறது
பின் சாய்ந்து கொள்கிறேன்
உடல் தளர்கிறது
இப்படித்தான் ஒவ்வொரு நாளும்
மூச்சு விடுகிறேன்
திடீர்திடீரெனப் பின்னிக்கொள்ளும்
மூச்சுக்குழல்களைச் சரிசெய்வதுபோல்
உள்ளுக்குள் சுழலும் சிக்கல்களை
வெளியேற்றி விடுவேன் என நம்புகிறேன்
கைப்பையிலிருக்கும்
குப்பியில் இன்னும் எட்டு மாத்திரைகள் இருக்கின்றன

– தி. பரமேஸ்வரி